Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν κάποιου είδους νεολαιίστικο ξέσπασμα όπως θέλησαν να τον ονοματίσουν οι κάθε είδους αριστεροί και το κράτος, αλλα μια απο εκείνες τις στιγμές που οι εξεγερσιακές δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους οι καταπιεσμένοι και η απέχθεια για κάθε εξουσία, συντίθενται δυναμικά αφήνοντας πίσω τους κατεστραμμένους καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους.
Καθημερινά και παντού γύρω μας είναι αισθητός ο κοινωνικός πόλεμος που μαίνεται ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους.
Η κοινωνική βία αντιπαρατίθεται στην βία των καθε είδους εξουσιαστών με πολύμορφους τρόπους, οι εξεγερσιακές πρακτικές οικειοποιούνται απο αναρχικούς, αγωνιστές, άγριους νεολαίους και εξεγερμένους εδώ και τώρα, παντού και πάντα μέχρι την κατάλυση και την καταστροφή κάθε εξουσίας και εκμετάλλευσης.
Η ένταση, και το μένος των στιγμών της εξέγερσης του Δεκέμβρη τις καθιστά τις πιο έντονες στιγμές του κοινωνικού πολέμου στον ελλαδικό χώρο της μεταδικτατορικής εποχής.
Αυτό που έγινε τον Δεκέμβρη του 2008, να απλωθεί η εξέγερση σε όλο τον ελλαδικό χώρο είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο.
Οι εξεγερμένοι δεν χρειάστηκαν κανενός είδους επαναστατική θεωρία και καμία πρωτοπορία για να συναντηθούν στους δρόμους των πόλεων απ΄άκρη σ΄ακρη και να καταστήσουν ανίκανο το κράτος στην υλοποίηση των κατασταλτικών σχεδιασμών του.
Χρειάστηκε απλα μια αφορμή, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απο τον μπάτσο Κορκονέα, προκειμένου οι κολασμένοι να καταλάβουν τους δρόμους μετατρέποντάς τους σε πεδίο συγκρούσεων.
Ολοι αυτοί δεν διεκδικούσαν τίποτα απο το κράτος αλλα απαιτούσαν τα πάντα επιστρέφοντας στο κράτος ενα κομμάτι απο την βία που όλοι δέχόμαστε καθημερινά.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν καταστάλθηκε δυναμικά από το κράτος, όπως συνήθως συμβαίνει, τέλειωσε όταν έκριναν οι εξεγερμένοι και άφησε τη δική της παρακαταθήκη στους κοινωνικούς αγώνες.
Αυτοί μπορούν να σχεδιάζουν, αυτό που δεν μπορούν να προβλέψουν είναι ότι οι κοινωνικές εκρήξεις και συγκρούσεις δεν προγραμματίζονται, σε τακτά χρονικά διαστήματα ξεσπούν συνήθως με καποια αφορμή και δεν χειραγωγούνται, με προγραμματισμένες επετειακές εκδηλώσεις.
Εκείνες τις στιγμές όποιο σχεδιασμό και να έχει κάνει το κράτος δεν είναι καθόλου σίγουρο, ότι θα μπορεί να τον ακολουθήσει.
Εκείνες οι στιγμές της εξέγερσης και της σύγκρουσης δεν προγραμματίζουν τη συνάντηση τους με το κράτος, έρχονται και απειλούν την ίδια του την ύπαρξη…
Η συνέπεια, η συνέχεια και το όραμα είναι τα στοιχεία εκείνα τα οποία κανουν τους αναρχικούς να συμπορεύονται με τους εξεγερμένους καθε εποχής, καθε τόπου στον αδιάλλακτο πόλεμο ανάμεσα στους εξουσιαζόμενους και τους εξουσιαστές στον δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία. Ας μην τρέφουν λοιπόν αυταπάτες…
ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΑΠAΙΤΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχικοί, αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολέ