Το βίντεο για την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη, που προβλήθηκε τη δεύτερη μέρα του Αναρχικού διημέρου στο Πολυτεχνείο. Η δεύτερη μέρα είχε θέμα συζήτησης: Η εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008, η Άμεση Δημοκρατία και η Αναρχική προοπτική
[googlevideo]http://video.google.com/videoplay?docid=8631057157950371950#[/googlevideo]
Εδώ το κατεβάζετε σε υψηλή ανάλυση
Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που βιώναν και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους
Η κοινωνική αντιβία αντιπαρατίθεται στην καθημερινή βία των κυριάρχων με διάφορους τρόπους, καθημερινά γύρω μας και σε διάφορες μορφές εκδηλώνεται ο κοινωνικος πόλεμος. Continue reading Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία
«Εκπαίδευση είναι μορφή εξειδικευμένης κοινωνικοποίησης που ασκείται κατά κανόνα από φορείς που βρίσκονται έξω από την οικογένεια και έχει ως περιεχόμενό της την μετάδοση γνώσεων, δεξιοτήτων και μορφών ενέργειας ή συμπεριφοράς εντός ειδικών ιδρυμάτων. (Τσαούσης, «Λεξικό της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης»)
Η εκπαίδευση είναι μια επιβαλλόμενη διαδικασία, μέσα από την οποία το κράτος επιχειρεί να προσδώσει κοινά χαρακτηριστικά και δεξιότητες στους νέους ανθρώπους, ώστε να τους καταστήσει πειθήνιους και χρήσιμους στην εξυπηρέτηση της διαιώνισης της κυριαρχίας και της καταπίεσης.
Το έθνος-κράτος που ιδρύθηκε κατά τα δυτικά πρότυπα στον Ελλαδικό χώρο, κατά τη περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα, καθιέρωσε την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε να διαμορφώσει κοινή εθνική συνείδηση στον πληθυσμό και να επιτύχει την παραγωγή εξειδικευμένων υπηκόων. Η υποχρεωτική εκπαίδευση ως παροχή του κράτους, συνοδεύεται και από την ποινικοποίηση της άρνησης των γονιών να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο.
Οι κατά καιρούς εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, σκοπό έχουν την προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στις ανάγκες της οικονομίας και την παραγωγή αναλώσιμου έμψυχου υλικού. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την ειδίκευση και τις εξουσιαστικές σχέσεις που διαμορφώνονται στα πλαίσια των διαβόητων αναγκών της αγοράς. Οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, όμως έχουν σταθεί και μια αφορμή για να ξεσπάσουν άγριες και μαζικές συγκρούσεις, στις οποίες συμμετείχε το σύνολο των νέων ανθρώπων.
Με μια πρώτη ματιά μπορεί να πει κανείς ότι ο κόσμος και ιδιαίτερα οι νέοι που συμμετείχαν στις μαθητικές και φοιτητικές εξεγέρσεις τη δεκαετία του 1990 και τη διετία του 2006-07 απαιτούσαν δημόσια και δωρεάν παιδεία και άλλα ευκολοχώνευτα που συνήθως προτάσσουν οι διαφόρων λογιών διαχειριστές και διαλεκτικοί πολιτικοί.
Το γεγονός είναι ότι οι αφορμές που δίνονται με τις κατά καιρούς εξαγγελίες των κρατιστών για εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δίνουν την ευκαιρία να ξεσπάσει όλη η οργή και η αντίδραση στην διαδικασία εκείνη που αντιμάχεται μέχρι τελικής εξόντωσης την ελευθερία των ανθρώπων, μέσα από τη διαδικασία της εκπαίδευσης.
Απουσιολόγια, ποινολόγια, υποχρεωτικές προσευχές, αποκλεισμοί της διαφορετικότητας, life style εκδρομές, παρελάσεις, επιβολή παρουσίας στις διάφορες εθνικές επετείους, ποινικοποίηση των καταλήψεων και χίλια δυο άλλα εξουσιαστικά τερτίπια που έχουν επιστρατευτεί για την κάμψη των ανυπόταχτων.
Όταν μιλάμε για τη γνώση που παρέχεται στα εκπαιδευτήρια(ειδικά ιδρύματα), μιλάμε πάντα για τη γνώση που επιλέγει το κράτος για να διδάξει την υποταγή. Από μικρή ηλικία οι νέοι δέχονται ιδεολογικό βομβαρδισμό. Το κράτος από εκφραστής της καταπίεσης παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής ζωής και προστάτης της ελευθερίας.
Η δημοκρατία επιβάλλεται και προβάλλεται η θεώρηση ότι πρέπει η κοινωνία να ακολουθεί ηγέτες, κόμματα, ή άλλα αντιπροσωπευτικά σύνολα (δεκαπενταμελές, ΔΣ). Είναι χαρακτηριστικό ότι όποιος/α τολμήσει να βγεί έξω από τον καραγκιοζιλίκι της συνέλευσης της τάξης απειλείται με απουσία, αφού φαίνεται ως παροχή η ώρα του μαθήματος, κατά τη διάρκεια του οποίου γίνεται η συνέλευση…
Η εργασιομανία, η υπακοή, η υποτέλεια στα αφεντικά παρουσιάζονται ως αρετές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Με την συστηματική διάδοση της θρησκευτικής ιδεοληψίας(μάθημα θρησκευτικών, προσευχές, εκκλησιασμός), με την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης (στρέβλωση ιστορίας, παρελάσεις, εθνικές γιορτές, σημαίες, ύμνοι κλπ) όπως και γενικότερα σε όλη τη δομή του εκπαιδευτικού συστήματος οι νέοι άνθρωποι δεν θα διδαχθούν τίποτα άλλο εκτός από τη δουλικότητα και την πειθαρχία στην εξουσία, ώστε να αναπαράγεται το εξουσιαστικό σύστημα και το κράτος.
Μια διαρκής πνευματική καταστολή, η εκπαιδευτική διαδικασία δομείται με τεχνικές ελέγχου και πειθάρχησης, όπως οι αποβολές, το απουσιολόγιο, η συνεχής αξιολόγηση, οι εξετάσεις και οι εξεταστικές.
Η μακροχρόνια υποχρεωτική παρουσία των νέων ανθρώπων μέσα στους εκπαιδευτικούς χώρους καταδεικνύει ξεκάθαρα το στοιχείο του εγκλεισμού. Τα κάγκελα, τα συρματοπλέγματα, τα ψυχρά κτίρια, η ώρα προαυλισμού θυμίζουν έντονα φυλακή όπου τα άτομα είναι υποχρεωμένα δια νόμου να ξοδεύουν τα χρόνια τους, μαντρωμένα από ρουφιάνους-επιστάτες και διευθυντές-δικαστές.
Οι εκπαιδευτικοί χώροι δεν μπορούν να οικειοποιηθούν ειρηνικά από τους εκπαιδευόμενους, γιατί το κράτος ως μοναδικός νόμιμος εκφραστής της βίας δεν θα άφηνε ποτέ να χαθεί αμαχητί το έδαφος.
Οι προσπάθειες για να σαμποταριστεί το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν πολλές και μαχητικές όπως στην δεκαετία του ΄90 με τα συγκρουσιακά γεγονότα του ΄91 και ΄98 και πιο πρόσφατα με τα γεγονότα του 2006-2007. Τροχοπέδη πάντα παραμένει ο διαμεσολαβητικός και χειραγωγικός ρόλος των κομματικών παρατάξεων οι οποίες προσπαθούν όπως πάντα είτε να καπηλεύονται είτε να συκοφαντούν τις εξεγερτικές διαθέσεις των νέων.
Εκτός των κομμάτων και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους εντείνουν την επιθετικότητα τους απέναντι στους αγωνιζόμενους, με την ψήφιση του τρομονόμου, την αστυνομοκρατία στις πορείες, την καταστολή των καταλήψεων και την ποινική δίωξη των καταληψιών, σε μια προσπάθεια να διαδοθεί το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας.
Οι εκπαιδευτικοί χώροι καταλαμβάνονται και καταστρέφονται. Στον πόλεμο για την απαλλαγή από όσους μας εξουσιάζουν θα χρειαστεί να δώσουμε πολλές μάχες σήμερα, αύριο, πάντα και παντού, μέσα και έξω από τις σχολές και τα σχολεία. Η πραγματική γνώση και η μόρφωση θα διοχετευθούν μόνο μέσα από την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της εξουσίας, σε μια κοινωνία ελεύθερη κι ανεξούσια, χωρίς κράτος κι αφέντες.
Οι δρόμοι έχουν χαραχτεί, και βασίζονται στη πολύμορφη αναρχική δράση, στην κατάργηση των διαχωρισμών στην απόρριψη των ειδικών και των πρωτοποριών. Στους δρόμους αυτούς δεν κυνηγούν φαντάσματα δεν δαιμονοποιούν πρόσωπα, δεν αντιπολιτεύονται, δεν διαπραγματεύονται τις συνθήκες δουλίας και εκπαίδευσης.
Σε αυτούς τους δρόμους όσοι έχουν επιλέξει να βρεθούν παλεύουν για το ολοκληρωτικό σπάσιμο των συνθηκών καταπίεσης και εκμετάλλευσης στο δρόμο προς την ελευθερία και την αναρχία.
«Ο όρος “παραβατικότητα” με τις ποικίλες συνιστώσες του και βαθμούς εκδήλωσης εκφράζει την απόκλιση και έκτροπη συμπεριφορά παιδιών και ανηλίκων εφήβων, η οποία εμφανίσθηκε και διογκώθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η αποκλίνουσα αυτή συμπεριφορά δεν λαμβάνει πάντοτε την μορφή αξιόποινης εγκληματικής πράξης, ενώ σε μεγάλη έκταση δεν αποκαλύπτεται και δεν “καταγγέλλεται” από τα θύματά της, από τις οικογένειες των δραστών και το κοινωνικό περιβάλλον (διδακτικό προσωπικό, τοπική κοινωνία).
Από χρόνο σε χρόνο ωστόσο, κατά γεωγραφικές περιοχές, τοπικές κοινωνίες και ομάδες, όπως επίσης και κατηγορίες αυτής της έκτροπης συμπεριφοράς, επαυξάνεται ο εγκληματικός χαρακτήρας της, είτε αυτή αποκαλύπτεται κατ’ έγκληση των θυμάτων είτε προκύπτει από αυτεπάγγελτη δίωξη των αρμοδίων οργάνων. Τούτο βέβαια, και στις δύο περιπτώσεις, συμβαίνει σπανιότατα, γιατί ο χώρος διάπραξης των αξιόποινων πράξεων των ανηλίκων (οικογένεια, σχολείο, τοπική κοινωνία) αποκρύπτει και συγκαλύπτει αυτή την παράνομη συμπεριφορά λόγω ένοχης συνυπευθυνότητας (οικογένεια), προβαλλόμενης αναρμοδιότητας (σχολική κοινότητα), ανεύθυνης στάσης της τοπικής κοινωνίας και καιροσκοπικής πολιτικής των λοιπών φορέων κοινωνικοποίησης των ανηλίκων».
(Διονυσίου Γ. ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ, Καθηγητού Κοινωνιολογίας, πρ. Πρύτανη του Δ.Π.Θ, Επιτίμου μέλους της ΕΛ.Ε.Σ.ΜΕ)
Ποιός ή ποιοί είναι αυτοί που θα κρίνουν ποιά είναι «αποκλίνουσα» συμπεριφορά παιδιών και εφήβων;
Τι προσπαθεί να πετύχει η κυριαρχία καθορίζοντας ποιες θα πρέπει να είναι οι αποδεκτές συμπεριφορές, έτσι ώστε όποιος λειτουργεί έξω από αυτές να κρίνεται επικίνδυνος και χρήζων ανάγκης εγκλεισμού, αναμόρφωσης και παρακολούθησης από «ειδικούς»;
Είχαμε γράψει και σε άλλη δημοσίευση πως «Όταν το κράτος προσφέρει “δικαιώματα”, όπως αυτό της “προστασίας των ανηλίκων”, αυτό σημαίνει πως επεκτείνει τους τρόπους ελέγχου στις ζωές των ανθρώπων».
Πρόσφατο παράδειγμα κρατικού ενδιαφέροντος για τους έφηβους μαθητές και τους γονείς τους η παρέμβαση του προϊστάμενου εισαγγελίας πρωτοδικών Θεσσαλονίκης με αφορμή τις καταλήψεις σχολείων.
Έστειλε προειδοποιητικό έγγραφο προς τους επικεφαλής των διευθύνσεων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ανατολικής και δυτικής Θεσσαλονίκης, για τις συνεχιζόμενες καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια της πόλης.
Ο προϊστάμενος Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Δημήτρης Παπαγεωργίου ζητά «από τους διευθυντές να παρέμβουν ώστε, οι μαθητές να κατανοήσουν πως η συμπεριφορά τους στοιχειοθετεί το ποινικό αδίκημα της διακοπής και διατάραξης της ομαλής διεξαγωγής δημόσιας υπηρεσίας, και οι γονείς ότι, εάν δεν αποτρέπουν τους ανήλικους μαθητές από τη διάπραξη του παραπάνω αδικήματος, στοιχειοθετούν το ποινικό αδίκημα της παραμέλησης εποπτείας ανηλίκου.
Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών προειδοποιεί ότι η μη συμμόρφωση στις επισημάνσεις θα δρομολογήσει ποινικές διαδικασίες για την επίλυση του προβλήματος που θα συνεπάγονται την επιβολή κυρώσεων από το νόμο»…
Με απλά λόγια και επειδή το αντιεξουσιαστικό Πασοκ, είναι αυτό που εισήγαγε και εφάρμοσε το νόμο που ποινικοποιεί τις καταλήψεις στα σχολεία, μετά τη μαθητική εξέγερση του 1998 επί υπουργού παιδείας Αρσένη, προειδοποιούν για τη συνέχεια…, η οποία κατά τους σχεδιασμούς τους έχει ως εξής:
Καταγγελίες και συλλήψεις για τους καταληψίες, ποινές για τους γονείς και εφαρμογή του νόμου, με πιθανή απομάκρυνση από τους γονείς και ενδεχόμενο εγκλεισμό των παιδιών για την αναμόρφωση τους…
Το υπόβαθρο το έχουν έτοιμο, ΜΚΟ που περιμένουν, κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι και φυλακές ανηλίκων, αναμορφωτήρια …για την «κοινωνικοποίηση» των ανηλίκων…
Αυτό που δεν υπολόγισαν στους σχεδιασμούς τους, είναι όλους εμάς, παιδιά, γονείς, συντρόφισσες και σύντροφους, φίλους και γείτονες. Να είναι σίγουροι πως για να πετύχουν τα σχέδιά τους, θα πρέπει να κάμψουν την ανάγκη των ανθρώπων για την επαναοικειοποίηση της σύμφυτης με την ύπαρξη τους ελευθερία.
Αν και αιώνες το προσπαθούν ακόμα δεν το έχουν καταφέρει. Οι καταπιεσμένοι βρίσκουν πάντα τον τρόπο να αγωνίζονται και να καταφέρνουν πλήγματα στην εξουσία, ενώ κάνουν βήματα προς την πανανθρώπινη ελευθερία. Κανένας νόμος, εισαγγελέας, ειδικός, οργανισμός και ΜΚΟ δεν θα καταφέρει να κάμψει την ανάγκη της απελευθέρωσης από τα δεσμά της σκλαβιάς. Και καλό θα είναι να μην το επιχειρήσουν…, με καμιά κυβέρνηση, είτε αυτή είναι αντιεξουσιαστική, είτε φιλελεύθερη. Γιατί τα παιδιά είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας για Ζωή.
Κι αυτή η λαχτάρα είναι που θα τους κάψει αργά ή γρήγορα…
Σύντροφοι/ες από Αναρχικούς/ες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
Για μια ακόμα φορά μέσω των εκλογών ο κομματικός συρφετός αναπροσαρμόζει τη πίττα της εξουσίας, ώστε απρόσκοπτα να συνεχίσει την συντριβή των ανθρώπων και τη καταστροφή της φύσης.
Οι εκλογές γίνονται για να διαιωνίσουν τον έλεγχο, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την αλλοτρίωση, που επιβάλλουν οι ηγεμόνες στους υποτελείς τους.
Η αποχή απο τις διαδικασίες ανάθεσής και αντιπροσωπευσης , το σαμποτάρισμα κάθε εκλογικής διαδικασίας, είναι άρνηση της άνευ όρων παράδοσης των ανθρώπων στην εξουσία και τους θεσμους της δυναμώνει την προσδοκία των ανθρώπων για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο
Ειναι κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση και την Αναρχία
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009, ώρα 530μμ
ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (Πανεπιστημίου)
ΣΥΖΗΤΗΣΗ- ΠΡΟΒΟΛΗ
Γιατί οι αναρχικοί σαμποτάρουν κάθε εκλογική διαδικασία και πως συναντιέται η στάση τους με την αποστροφή της κοινωνίας στην πολιτική και τα κόμματα σήμερα.
στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (Πατησίων)
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009, 7.00 μμ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ
Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία των ανθρώπων για δημιουργικότητα, για εφευρετικότητα όπως και για κριτική απέναντι σε διάφορα ζητήματα. Στοιχεία που τους δίνουν τη δυνατότητα της αυτοδιαχείρισης της άμεσης κοινωνικής εμπειρίας, να ορίζουν και να διαμορφώνουν τη ζωή τους όπως αυτοί θεωρούν ωφέλιμο.
Εν αντιθέσει, η εξουσιαστική πρακτική προβαίνει σε κοινωνικούς διαχωρισμούς και κατατμήσεις. Προσδίδει στους ανθρώπους ρόλους και ταυτότητες ικανοτήτων. Αλλοτριώνει την κοινωνία υπονομεύοντας την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της.
Η εκπαίδευση, εις βάρος οποιασδήποτε ελεύθερης λειτουργικής γνώσης και μάθησης, αποτελεί για την κυριαρχία ένα ακόμα μηχανισμό, στον οποίο με τεχνικές μεθόδους επιβολής, προσπαθεί να καθυποτάξει το σύνολο της κοινωνίας. Το εκπαιδευτικό σύστημα, αν και καμουφλαρισμένο με τον μανδύα της «παιδείας» και της «μόρφωσης», δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τεχνικό μέσο μύησης στην υποταγή και την υπακοή στα προστάγματα της κυριαρχίας.
Η ιεραρχική μορφή της εκπαίδευσης ορίζει τον εκπαιδευτή ως «αυθεντία» ενώ καθιστά τον εκπαιδευόμενο, ως «αγνώμονα», στο ρόλο του πειθήνιου εκτελεστή διαταγών. Αυτό είναι και το προανάκρουσμα για την περιχαράκωση και αποδοχή του δίπολου των ρόλων εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου, το οποίο στηρίζεται στην άνευ κριτικής παραδοχής του παρόντος καθεστώτος, ως ορθό και επιθυμητό.
Η εκπαιδευτική διαδικασία ως μέσο επιβολής στηρίζει τη δύναμη της κυρίως σε δύο σημεία. Στη γνώση που προσφέρει και στο περιβάλλον που προσφέρεται αυτή.
Όταν μιλάμε για τη γνώση που παρέχεται στα εκπαιδευτήρια, μιλάμε πάντα για τη γνώση που επιλέγει το κράτος για να διδάξει την υποταγή. Από μικρή ηλικία οι νέοι δέχονται ιδεολογικό βομβαρδισμό. Το κράτος από εκφραστής της καταπίεσης παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής ζωής και προστάτης της ελευθερίας. Η δημοκρατία εκθειάζεται ως η τελειότερη μορφή πολιτεύματος και προβάλλεται η θεώρηση ότι πρέπει η κοινωνία να ακολουθεί ηγέτες, κόμματα, ή άλλα αντιπροσωπευτικά σύνολα (δεκαπενταμελές, ΔΣ). Η εργασιομανία και η υπακοή στα αφεντικά παρουσιάζονται ως αρετές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Με την συστηματική διάδοση της θρησκευτικής ιδεοληψίας(μάθημα θρησκευτικών, προσευχές, εκκλησιασμός), με την καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης (στρέβλωση ιστορίας, παρελάσεις, εθνικές γιορτές, σημαίες, ύμνοι κλπ) όπως και γενικότερα σε όλη τη δομή του εκπαιδευτικού συστήματος οι νέοι δεν θα διδαχθούν τίποτα άλλο εκτός από τη δουλικότητα και την πειθαρχία στην εξουσία, τη γνώση για να αναπαράγεται το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος.
Σαν μια διαρκής πνευματική καταστολή, η εκπαιδευτική διαδικασία δομείται με τεχνικές ελέγχου και πειθάρχησης, όπως οι αποβολές, το απουσιολόγιο, η συνεχής αξιολόγηση, οι εξετάσεις και οι εξεταστικές. Η μακροχρόνια παρουσία των νέων μέσα στους εκπαιδευτικούς χώρους καταδεικνύει ξεκάθαρα το στοιχείο του εγκλεισμού. Τα κάγκελα, τα συρματοπλέγματα, τα ψυχρά κτίρια, η ώρα προαυλισμού θυμίζουν έντονα φυλακή όπου τα άτομα είναι υποχρεωμένα δια νόμου να ξοδεύουν τα χρόνια τους, μαντρωμένα από ρουφιάνους-επιστάτες και διευθυντές-δικαστές.
Οι εκπαιδευτικοί χώροι δεν μπορούν να οικειοποιηθούν ειρηνικά από τους εκπαιδευόμενους, γιατί το κράτος ως μοναδικός νόμιμος εκφραστής της βίας δεν θα άφηνε ποτέ να χαθεί αμαχητί το έδαφος. Οι προσπάθειες για να σαμποταριστεί το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν πολλές και μαχητικές όπως στην δεκαετία του ΄90 με τα συγκρουσιακά γεγονότα του ΄91 και ΄98 και πιο πρόσφατα με τα γεγονότα του 2006-2007. Τροχοπέδη ήταν και ακόμα είναι ο διαμεσολαβητικός και χειραγωγικός ρόλος των κομματικών παρατάξεων οι οποίες προσπαθούν όπως πάντα είτε να καπηλεύονται είτε να συκοφαντούν τις εξεγερτικές διαθέσεις των νέων. Εκτός των κομμάτων και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους εντείνουν την επιθετικότητα τους απέναντι στους αγωνιζόμενους, με την ψήφιση του τρομονόμου, την αστυνομοκρατία στις πορείες, την καταστολή των καταλήψεων και την ποινική δίωξη των καταληψιών, σε μια προσπάθεια να διαδοθεί το δόγμα της ασφάλειας και να επιβάλει με τη βία την ταξικοκοινωνική ειρήνη.
Οι εκπαιδευτικοί χώροι καταλαμβάνονται και καταστρέφονται. Στον πόλεμο για την απαλλαγή από όσους μας εξουσιάζουν θα χρειαστεί να δώσουμε πολλές μάχες σήμερα, αύριο, πάντα και παντού, μέσα και έξω από τις σχολές και τα σχολεία. Η πραγματική γνώση και η μόρφωση θα διοχετευθούν μόνο μέσα από την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της εξουσίας, σε μια κοινωνία ελεύθερη και αυτόοργανωμένη, χωρίς κράτος και αυθεντίες.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΚΕΛΙΑ
ΜΠΠ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ/ΕΣ-ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ/ΣΤΡΙΕΣ
ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΣ
συνέλευση κάθε Σάββατο στις 18:00 στο πολυτεχνείο
Λευτεριά στους φυλακισμένους της εξεγερσης του Δεκέμβρη
Συγκέντρωση ενάντια στις εκλογές, Τρίτη 2 Ιούνη 2009, 5.30 μμ, Προπυλαια-Πανεπιστημίου